Tadeusz Różewicz był jednym z najwybitniejszych polskich poetów, dramaturgów i prozaików XX wieku.
Żródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Tadeusz_Różewicz
Młode lata
Urodził się 9 października 1921 roku w Radomsku, jako czwarte dziecko w rodzinie Władysława Różewicza i Stefanii z Gelbardów. Jego rodzina przeniosła się do Radomska po I wojnie światowej. Ojciec Tadeusza był niższym urzędnikiem sądowym, a matka zajmowała się domem. Rodzina Różewiczów miała pięcioro dzieci: trzech starszych braci – Bogumiła, Eugeniusza, Janusza, młodszego brata Stanisława oraz Tadeusza.
Już w młodym wieku Tadeusz Różewicz wykazywał zainteresowanie literaturą i pisał wiersze. Jego starszy brat Janusz, miłośnik literatury, odegrał ważną rolę w rozwijaniu zainteresowań literackich młodszego brata. Razem czytali utwory takie jak Ferdydurke czy Król Ubu, a także kolekcjonowali czasopisma literackie.
II wojna światowa
W czasie II wojny światowej, Tadeusz Różewicz był aktywnie zaangażowany w działalność konspiracyjną, walcząc w oddziałach Armii Krajowej. Po wojnie, w 1944 roku, wydał swój debiutancki tom poezji „Echa leśne”, który przyniósł mu uznanie jako poetę. W tej pracy również objawia się fascynacja młodego Różewicza twórczością Słowackiego i Żeromskiego. Po wojnie Różewicz kontynuował swoją działalność literacką, stając się jednym z głównych przedstawicieli awangardy literackiej w Polsce.
Kraków w życiu Różewicza
W 1945 roku przeniósł się do Krakowa, gdzie studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, choć studiów nie ukończył. W tym okresie Różewicz związał się z krakowską grupą awangardową, znaną jako Awangarda Krakowska, gdzie spotkał takich artystów jak Tadeusz Kantor czy Andrzej Wajda. Największy rozgłos przyniosły mu jednak jego wiersze, które poruszały tematykę tragicznego losu jednostki w zindustrializowanym, masowym społeczeństwie. Jego wiersze często oscylują między ekspresjonizmem a realizmem, ukazując brutalną rzeczywistość powojennego świata.
Kolejny przystanek Różewicza to rok spędzony na Węgrzech, gdy nawiązał bliską przyjaźń z Tadeuszem Borowskim, podobnie jak on miał wątpliwości co do władzy komunistycznej i próbował opuścić kraj. Borowski starał się wyjechać do USA, podczas gdy Różewicz próbował uzyskać stypendium do Paryża dzięki wstawiennictwu Przybosia. Niestety, żadne z tych planów nie zrealizowało się, ale Borowskiowi udało się wyjechać do Berlina, a Różewiczowi do Budapesztu (na rok 1950). Tam Różewicz doświadczył odnowionej fascynacji życiem prostych ludzi – jego poezja zaczęła odzwierciedlać troskę o wspólne dobro, z dala od idealizacji socrealizmu.
Po powrocie do Polski zdecydował się zamieszkać w Gliwicach, gdzie żył w skrajnej biedzie. Jego wiersze z tego okresu ironizowały na temat narzuconego porządku życia, a krytycyka na jego twórczość była niejednokrotnie gwałtowna.
Twórczość
W latach 60. Różewicz eksperymentował z nowymi formami dramatu, tworząc teatr absurdu. Jego najbardziej znane dzieło w tej dziedzinie to „Kartoteka”, które zostało uznane za przełomowe w polskiej literaturze.
Poza poezją i dramatem, Różewicz pisał również prozę. Jego twórczość była wielokrotnie nagradzana i tłumaczona na wiele języków. Otrzymał wiele prestiżowych nagród literackich, w tym Nagrodę Literacką „Nike” za tom poetycki „Matka odchodzi” w 2000 roku.
Żródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Tadeusz_Różewicz
Tadeusz Różewicz zmarł 24 kwietnia 2014 roku we Wrocławiu, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo literackie i artystyczne, które wciąż inspiruje kolejne pokolenia czytelników i twórców. Jego poezja nadal jest jednym z najważniejszych głosów w polskiej literaturze współczesnej. Jego prochy zostały złożone na cmentarzu przy kościele ewangelickim Naszego Zbawiciela w Karpaczu, a jego imieniem nazwano ulice m.in. w Pogórzu, Kieźlinach i Wałbrzychu.
Grupa Pogotowie Pogrzebowe
