Powiat puławski – z myślą o człowieku

Witamy na podstronie powiatu puławskiego. Jeżeli znajdują się tutaj Państwo w związku ze śmiercią kogoś bliskiego, to trafili Państwo we właściwe miejsce. Pod numerem 801 12 12 12 nasi pracownicy dołożą wszelkich starań, aby Państwu pomóc w zorganizowaniu pochówku.

Firmy pogrzebowe w powiecie puławskim

Zakłady pogrzebowe w Puławach i w powiecie puławskim świadczą kompleksowe usługi pogrzebowe na tym terenie. Liderem na lokalnym rynku jest Zakład Pogrzebowy „ACHERON I” . Oprócz niego swoje usługi oferują również: Zakład Pogrzebowy „Memoria”, Zakład Pogrzebowy „Memento Mori”, „Nekropol” Kompleksowe Usługi Pogrzebowe, Usługi Pogrzebowe – Wójcik Andrzej, Usługi Pogrzebowe Krzysztof Koput, Zakład Usług Pogrzebowych „Styks” i Zakład Pogrzebowy Komorniczak.

Dawne zwyczaje pogrzebowe w powiecie puławskim

Do miejscowych legend należy wierzenie, że huczenie sowy zapowiadało śmierć kogoś z wioski. Wynikało to z postrzegania ptaków jako wcielenia duszy i dlatego wiązano je ze śmiercią. Podczas przygotowywania ciała do pochówku wierzono, że nieboszczyk znajduje się jeszcze w takim stanie, że może wpływać negatywnie na otoczenie, dlatego bardzo ostrożnie obchodzono się z jego rzeczami, np. uważano, że jeżeli wodę, którą obmyło się ciało, wyleje się pod jakąś roślinę, to ona uschnie.

Zwyczajowo do trumny wkładano dewocjonalia i rzeczy powszedniego użytku, a czasami pieniądze, aby zmarły mógł z nich skorzystać po tamtej stronie. Czuwanie przy ciele zmarłego trwało trzy dni, ale tradycja ta już prawie całkowicie zanikła. Podczas wielogodzinnego czuwania odśpiewywano pieśni żałobne, zazwyczaj przekazywane z pokolenia na pokolenie. Przy wynoszeniu trumny z domu otwierano wszystkie drzwi i przewracano krzesła, aby dusza na nich nie usiadła i opuściła dom. Podczas wychodzenia stukano trumną trzy razy o próg domu. W trakcie pogrzebu bacznie obserwowano płomień świec palących się przy trumnie. Zgaśnięcie którejś z nich oznaczało nieszczęście.

O powiecie puławskim

W powiecie puławskim znajduje się tak zwany trójkąt turystyczny Kazimierz Dolny – Puławy – Nałęczów. Miejscowości te charakteryzują się nieprzeciętnymi walorami historycznymi, kulturowymi i widokowymi.

Wybrukowany średniowieczny rynek jest sercem Kazimierza Dolnego. Tętniące życiem od rana do wieczora centrum miasteczka, otoczone jest z trzech stron budynkami i kawiarenkami. Przyciąga turystów również wieloma zabytkami, według rejestru w Kazimierzu Dolnym znajduje się ich aż 250. Renesansowe kamienice i perełki architektoniczne przyciągają uwagę wielu ludzi. Do jednych z nich należy Kościół św. Jana Chrzciciela i św. Bartłomieja, który znajduje się przy wyżej wspomnianym rynku. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z 1440 roku, ale badania architektoniczne wskazują datę jego powstania na 1325 rok. Został ufundowany przez Kazimierza Wielkiego. W latach 1610-1613 rozbudowano go w stylu renesansowym i obecnie znajduje się na trasie Szlaku Renesansu Lubelskiego.

Widok na Kościół św. Jana Chrzciciela i św. Bartłomieja od strony rynku

Za Klasztorem Reformatów przy ul. Cmentarnej w Kazimierzu Dolnym znajduje się Cmentarz Św. Jana. Z racji swojego położenia na wzgórzu, wśród drzew i dużej ilości zabytkowych nagrobków jest jedną z piękniejszych nekropolii. Miejsce na wybudowanie cmentarza wybrano w 1798 roku, ale na realizację tego planu trzeba było poczekać 70 lat. 5 listopada 1869 roku ówczesny proboszcz kazimierski ksiądz Jan Szczepański poświęcił teren nekropolii. Z kolei 28 października 1924 poświęcona została nowa część cmentarza, która została połączona ze starą arkadowym mostkiem w latach 50. XX wieku. Obecnie stara część zwana „dolną” stanowi obszar zabytkowy więc nie przeprowadza się na niej pochówków.

Na wspomnienie zasługuje również znajdujące się w Wąwolnicy Sanktuarium Matki Boskiej Kębelskiej będące miejscem pielgrzymek. Według przekazu z kroniki parafialnej po złupieniu Lublina w 1278 roku wojska tatarskie rozłożyły obóz we wsi Kębło niedaleko Wąwolnicy, gdzie gromadzili złupione dobra i ludzi wziętych do niewoli. Wśród zrabowanych rzeczy była figurka Matki Boskiej, którą najeźdźcy ustawili na wielkim głazie i szydzili z niej. W tym samym czasie pod Głuskiem Opolskim polskie oddziały pod wodzą dziedzica Wąwolnicy Ottona Jastrzębczyka pobiły Tatarów. Kiedy pokonani chcieli zabrać łupy i jeńców, nad figurką Matki Boskiej ukazała się jasność, a następnie uniosła się ona w powietrze i zawisła nad lipą, co wystraszyło Tatarów do tego stopnia, że zostawili łupy i jeńców. Ludzie będący świadkami tego wydarzenia uznali to za cud i miejsce to, stało się obiektem pielgrzymek. Otto Jastrzębczyk nakazał więc wybudowanie kościoła, w którym umieszczono ową figurę. W 1700 roku przeniesiono ją z kościółka w Kęble do Wąwolnicy.

Figura Matki Boskiej Kębelskiej w prezbiterium