Życiorys – młode lata Ireny Jarockiej
Irena Wanda Jarocka urodziła się 18 sierpnia 1946 roku w Srebrnej Górze w województwie wielkopolskim, ale lata młodości spędziła w Gdańsku. Pochodziła ze skromnej rodziny, ojciec Henryk był ortopedą pracującym w szpitalu wojewódzkim w Gdańsku, matka Halina zajmowała się domem. Irena miała trzech młodszych braci Henryka, Tadeusza i Waldemara. Ukończyła V LO im. Stefana Żeromskiego i Studium Nauczycielskie Wychowania Fizycznego i Biologii.
Zamiłowanie do muzyki zrodziło się, kiedy była w szóstej klasie szkoły podstawowe, w 1960 roku zaczęła śpiewać w chórze kościelnym przy katedrze oliwskiej. Dwa lata później zaczęła aktywnie działać w przykatedralnym Amatorskim Teatrze Dramatycznym. Kolejne dwa lata sprawiły, że pasja muzyczna zyskała na sile, w 1964 roku rozpoczęła naukę w Gdańskim Studiu Piosenki Polskiego Radia i Telewizji w klasie Jacka Ujazdowskiego. Jak na początki muzycznej kariery był to dobry czas, ponieważ nagrała wtedy swoje pierwsze utwory: „Gdański most” oraz „Wróć”. Następnie rozpoczęła studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Gdańsku, śpiewu uczyła ją prof. Halina Mickiewiczówna.
Osiągnięcia muzyczne
Można powiedzieć, że kariera muzyczna Ireny Jarockiej rozpoczęła się dość szybko, rok po rozpoczęciu nauki w Gdańskim Studiu Piosenki Polskiego Radia i Telewizji zadebiutowała koncertem w klubie „Rudy Kot” w Gdańsku. W tym samym klubie występowała również jako modelka podczas pokazów mody. Następnie przez dwa lata śpiewała w Zespole Estradowym Marynarki Wojennej „Flotylla”, koncertowała również z zespołem z Gdańskiego Studia Piosenki. Rok później zajęła drugie miejsce na Festiwalu Piosenki Polskiej Wykonawców Amatorów w Rybniku. Brała udział również w wielu innych konkursach dla amatorów. W tym samym czasie nagrała również dwie piosenki, których autorem był Mateusz Święcicki: „Romeo i Julia XX wieku” i „Ciebie przecież wybrałam”.
Kolejnym poważnym etapem w życiu Ireny było rozpoczęcie współpracy z Biurem Estrady PAGART-u, dzięki temu zaczęła koncertować za granicą. Wyruszyła w miesięczną trasę po Stanach Zjednoczonych, grała koncerty również w ZSRR. Następie posypała się lawina poważnych polskich konkursów, z utworem „Sosno” wzięła udział w 3. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Niewątpliwie dużym wydarzeniem było towarzyszenie Alibabkom podczas występu w programie Telewizji Polskiej-Reminiscencje festiwalowe. W kolejnych latach wystąpiła w koncercie „Premier” na 5. KFPP w Opolu, wzięła udział w finale 8. Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie. Zdobyła także wyróżnienie za interpretację na 6. KFPP w Opolu, natomiast w Telewizyjnej Giełdzie Piosenki zajęła drugie miejsce.
Od 1969 do 1972 roku przebywała na stypendium w Paryżu, początkowo śpiewała w zespole radzieckiego kabaretu Chez Raspoutine, jednak z czasem rozpoczęła karierę solową. Stale doskonaliła swoje umiejętności zarówno wokalne, jak i sceniczne występując m.in. w Petit Conservatoire de la Chanson przy paryskiej Olympii. Podczas pobytu we Francji podpisała kontrakt na wyłączność z Gilbertem Chemounym, nagrała dla niego kilka piosenek. Finalnie uznała, że nie była to dla niej korzystna współpraca, nawet oceniła ją jako nieudaną. Kariera Ireny była bardzo dynamiczna, podczas tego samego pobytu wydała album dla wytwórni Philips, promowała go piosenka „Il faut y croire”. Wystąpiła również na Międzynarodowym Festiwalu w Rennes, gdzie zdobyła nagrodę Srebrnego Gronostaja za wykonanie piosenki Jacques’a Dala, dodatkowo otrzymała również nagrodę miasta Rennes oraz nagrodę za interpretację.
Kariera w Polsce przeplatana wyjazdem do Niemiec
W 1973 roku wróciła z Paryża do Polski, niewątpliwie był to dobry czas w życiu artystki.
Zrealizowała wtedy program telewizyjny pod tytułem „Irena Jarocka zaprasza” i rozpoczęła swoją ogólnopolską trasę koncertową po kraju. Rok później wydała swój debiutancki album pt. „W cieniu dobrego drzewa”, który sprzedał się nakładem 600 tys. egzemplarzy, dzięki temu odebrała certyfikat złotej płyty. Krążek promowały takie utwory jak „Nie wrócą te lata”, „Motylem jestem”, oraz „Wymyśliłam cię”. Trzeci z promujących utworów spotkał się z dużą sympatią słuchaczy, podczas 14. MFP w Sopocie, otrzymała za niego nagrodę publiczności. W tym samym roku podpisała trzyletni kontrakt z wydawnictwem Roba-Musicproduktion i wyjechała do RFN. Podczas wyjazdu nagrywała niemieckojęzyczne utwory pod pseudonimem artystycznym „Irena Jarova”. Niedługo po rozpoczęciu tej współpracy zerwała ją, ponieważ nie chciała na stałe pozostać w RFN.
W 1975 roku wystąpiła na Festiwalu Piosenki Radzieckiej, w Zielonej Górze. W 1976 zagrała Irenę Orską i zaśpiewała kilka utworów w filmie Jerzego Gruzy-Motylem jestem, czyli romans 40-latka.
W 1976 roku reprezentowała nasz kraj podczas Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Tokio.
Niedługo po tym uległa poważnemu wypadkowi samochodowemu, przez co zmuszona była na kilka miesięcy przerwać swoją działalność muzyczną.
Podczas 2. Międzynarodowego Festiwalu Interwizji w Sopocie w 1978 roku wystąpiła z utworem „Mój słodki Charlie”, a rok później wydała album pt. „Być narzeczoną twą”. Z początkiem lat 80. zaczęła szukać siebie w repertuarze popowo-rockowym. Rozpoczęła współpracę z Budką Suflera, z którą nagrała kilka utworów.
Czy amerykański sen, był snem?
W 1982 roku, kilka miesięcy po urodzeniu córeczki Moniki wróciła na scenę. Pierwszą serię koncertów zagrała w klubie „Scorpios” w New Jersey, dodatkowo powstał wtedy kolejny program telewizyjny „Zwariowany dzień”. W późniejszych latach koncertowała również w Nowym Jorku, New Britain, czy Chicago. 3 lata później nagrała kolejny program tv pt. „Największe przeboje Ireny Jarockiej”.
W 1987 roku wydała album studyjny zatytułowany po prostu jej imieniem i nazwiskiem.
Wyruszyła w trasę koncertową po Australii z Wojciechem Młynarskim. W 1990 roku dołączyła wraz z córką do męża Michała Sobolewskiego, który pracował dla Polskiej Akademii Nauk w USA.
Pierwszy rok nie był dla niej łatwy, z tęsknoty za polskim życiem popadła w depresję. Z czasem wróciła jednak do gry dla polonii, w 1992 roku na amerykańskim rynku wydała album pt. „My French Favourites”. Utwory z tej płyty zaprezentowała podczas koncertu telewizyjnego realizowanego w Warszawie przez TVP. Mieszkając w Stanach Zjednoczonych, angażowała się w działania Międzynarodowego Klubu Kobiet w Morgantown. Z tej aktywności we współpracy z klubem powstała książka „Kuchnie z całego świata”. Pod koniec lat 90. Zaangażowała się również w działalność organizacji „Echo International”, w efekcie tej współpracy w Gdyni odbyły się dwie konferencje poświęcone zdrowiu kobiet. W 1999 roku zdobyła obywatelstwo amerykańskie, rok później ponownie spróbowała swoich sił w aktorstwie, zagrała kobietę-szpiega w Teatrze Polskim w Waszyngtonie w sztuce Piękny widok Sławomira Mrożka w reż. Sylvii Daneel.
W 2004 roku wróciła do Polski i wyruszyła w letnią trasę koncertową. W 2006 roku wzięła udział w programie telewizyjnym Ewy Drzyzgi „Amerykańskie rozmowy w toku”, tematyka programu dotyczyła Polaków mieszkających w Stanach Zjednoczonych. 2007 rok był przełomowy, ponieważ wróciła do Polski na stałe i odbyła dużą trasę koncertową po ojczyźnie. W tym samym roku opublikowała również autobiografię pt. „Motylem jestem, czyli piosenka o mnie samej” autobiografia została wydana w formie wywiadu rzeki, który przeprowadziła Magdalena Walusiak. Rok później nagrała płytę „Małe rzeczy”, a w 2010 roku powstał jej ostatni przebój „Break Free” oraz nagrała świąteczny album pt. Ponieważ znów są święta.
Życie prywatne
Prywatnie od 1972 roku związana była z kompozytorem Marianem Zacharewiczem, który był zarówno jej mężem, jak i menadżerem. Rozeszli się pięć lat później. Podczas trasy koncertowej po Rosji, poznała informatyka Michała Sobolewskiego. Pobrali się w 1989 roku, a w 1982 roku urodziła im się córka Monika.
Irena Jarocka zmagała się z trudną chorobą, miała nowotwór złośliwy, glejaka mózgu. Zmarła 21 stycznia 2012 roku w Warszawie. 6 dni po śmierci odbył się pogrzeb artystki w kościele św. Karola Boromeusza na Powązkach. Pochowana została na warszawskich Powązkach.
20 października 2021 roku w Gdańsku-Oliwie na skwerze o imieniu artystki (przy zbiegu ulicy Żeromskiego i Grottgera) odsłonięto pomnik ku jej pamięci. Autorem pomnika jest Maciej Jagodziński-Jagenmeer.
Grupa Pogotowie Pogrzebowe
