Emil Karewicz, znany również jako Emilian Alojzy Karewicz, urodził się 13 marca 1923 roku w Wilnie, był polskim aktorem teatralnym, filmowym i radiowym. Był jedynym dzieckiem byłego oficera Cesarskiej Armii Rosyjskiej i strażaka. Rodzice zamieszkali w Wilnie w 1919 roku, jednak ich związek zakończył się rozstaniem z powodu alkoholizmu i cudzołóstwa ojca. Po rozprawie rozwodowej mieszkał z matką, a w latach 30. był ministrantem i należał do drużyny harcerskiej.
Początki kariery aktorskiej
Swoją karierę aktorską rozpoczął w 1940 roku na bezpłatnym stażu w Teatrze Małym w Wilnie, gdzie zagrał rolę Małpy w Kwartecie I. Kryłowa, dzieląc scenę m.in. z Hanną Skarżanką.
Po rozwiązaniu teatru w czerwcu 1941 roku unikał przymusowej pracy w III Rzeszy, zatrudniając się w firmie transportowej przez Arbeitsamt. Podczas końcowych lat wojny został aresztowany i przetransportowany do Białegostoku, gdzie został przydzielony do kompanii strzeleckiej 2 Armii Wojska Polskiego. Wraz z nimi przeszedł szlak aż do Berlina. Niedługo potem został przeniesiony do plutonu artystycznego, organizującego koncerty dla wojska. Służbę wojskową zakończył w 1947 roku. W międzyczasie ukończył Studio Dramatyczne prowadzone przez Iwona Galla w Krakowie.
Debiutował w 1948 roku na scenie Miejskiego Teatru Wybrzeże w Gdańsku rolą kelnera w „Klubie kawalerów” Michała Bałuckiego w Miejskim Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Pod koniec lat 40. pojawił się także w Teatrze Kameralnym w Sopocie, a następnie od 1949 roku grał na scenach łódzkich: im. S. Jaracza i Państwowym Teatrze Nowym; z krótkim epizodem w Teatrze Polskim w Poznaniu. Od 1962 roku związany był z Warszawą, gdzie występował w teatrach: Ateneum, Dramatycznym i Ludowym przemianowanym na Nowy. Przeszedł na emeryturę w 1983 roku.
Różne etapy kariery
W latach 40. występował m.in. w Teatrze Kameralnym w Sopocie, a od 1949 na scenach łódzkich, związując się ostatecznie z Warszawą od 1962 roku. Zagrał wiele znaczących ról, m.in. w Juliuszu Cezarze, Buonapartem i Sułkowskim, Zbójcach, Rewizorze, Weselu, Śnie nocy letniej, Grubych rybach i wielu innych sztukach.
Ważne role, sukcesy
Znalazł się w obsadzie wielu znaczących ról, takich jak Oktawian August w Juliuszu Cezarze Williama Shakespeare’a, Capignac w Buonapartem i Sułkowskim R. Brandstaettera, Franciszek Moor w Zbójcach Friedricha Schillera, Gospodarz w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (Łódź), Liapkin-Tiapkin w Rewizorze Nikołaja Gogola, Spodek w Śnie nocy letniej Williama Shakespeare’a, Hetman Kossakowski w Horsztyńskim Juliusza Słowackiego, Pagatowicz w Grubych rybach Michała Bałuckiego, Łomow w Oświadczynach Antona Czechowa, Janusz w Panu Jowialskim Aleksandra Fredry, Jenialkiewicz w Wielkim człowieku do małych interesów Aleksandra Fredry, Stomil w Tangu Sławomira Mrożka, Geront w Szelmostwach Skapena Moliera (Warszawa).
Jego największą popularność zdobyły role takie jak Hermann Brunner w serialu „Stawka większa niż życie”, oficer Gestapo w filmie „Jak rozpętałem drugą wojnę światową” oraz rola króla Władysława Jagiełły w filmie „Krzyżacy”.
Ponadto, brał udział w przedstawieniach Teatru Telewizji i Teatru Polskiego Radia. W 2004 roku odcisnął swoją dłoń w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach i pełnił funkcję ambasadora Domu Artystów Weteranów w Skolimowie.
Życie prywatne
Po ukończeniu 18. roku życia ożenił się, jednak związek nie przetrwał i para rozwiodła się po II wojnie światowej. Z drugą żoną, Delfiną, miał córkę Sylwię. Jego trzecią żoną była Teresa Karewicz, z którą miał dwójkę dzieci: Krzysztofa i Małgorzatę. Mieszkał w Aninie, a Teresa zmarła po długiej chorobie sercowej w 2012 roku.
Pasje i zainteresowania
Oprócz aktorstwa, pasjonował się malarstwem, grą na pianinie i komponowaniem piosenek.
Jego karykatury kolegów z teatru wykonywane były dla dodatkowego zarobku. Wystawiał swoje obrazy na różnych wystawach, m.in. w warszawskim Klubie Dowództwa Garnizonu.
W dniu 18 czerwca 2013 roku, Wydawnictwo Melanż wydało autobiografię Emila Karewicza zatytułowaną „Moje trzy po trzy”. Opracowanie literackie zostało przygotowane przez Pawła Oksanowicza, a książka posiadała numer ISBN 978-83-928029-5-2. W 2015 roku artysta zdecydował się zakończyć swoją karierę aktorską z powodu postępującej choroby.
Ostatnie lata i śmierć
Cierpiał na niewydolność serca, chorobę Ménière’a i miał wszczepiony rozrusznik serca.
17 marca 2020, trafił do szpitala w Międzylesiu, gdzie stwierdzono u niego udar mózgu, zmarł następnego dnia. Urnę z prochami Emila Karewicza złożono w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera G-TUJE-52). Ze względu na pandemię COVID-19 pogrzeb odbył się 23 czerwca 2020. Ceremonia miała charakter państwowy i świecki.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Emil_Karewicz
Pogotowie Pogrzebowe
