Dzieciństwo i wczesne lata
Ewa Demarczyk przyszła na świat 16 stycznia 1941 roku w Krakowie. Rodzicami Ewy byli Janina i Leonard Demarczyk, krawcowa i rzeźbiarz. Dzieciństwo Ewy było radosne i pełne aktywności, od najmłodszych lat wypełnione śpiewem, muzyką i sztuką, jej ciotka zajmowała się publikacją pism kobiecych i katalogów modowych. Mimo iż Ewa śpiewała od najmłodszych lat, nigdy nie pragnęła zostać piosenkarką, marzyła za to o karierze pianistki. Ewa uczęszczała do Średniej Szkoły Muzycznej w Krakowie, do klasy fortepianu. Następnie ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną.
Początki i rozwój kariery
Kariera Demarczyk rozpoczęła się w 1961 roku, gdy wstąpiła do kabaretu Cyrulik tworzonego przez studentów krakowskiej Akademii Medycznej. Rok później nawiązała współpracę z polskim kompozytorem piosenki literackiej, Zygmuntem Koniecznym, przechodząc tym samym do kabaretu o nazwie Piwnica pod Baranami. Rok 1963 był bardzo ważny w jej życiu, bowiem wtedy ukazała się szerokiej publiczności podczas I Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Pierwszy wielki występ przyniósł Ewie nie tylko nagrodę festiwalu i gromkie brawa publiczności, krytyków i znawców muzyki, ale też gwarancję na dalszą karierę na wielkiej scenie. W czasie Festiwalu piosenkarka wykonała trzy utwory – Karuzela z madonnami, Taki pejzaż i Czarne anioły, które zostały w tym samym roku wydane jako singiel.
Rok później Ewa Demarczyk zdobyła drugie miejsce podczas Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie. Nie musiała długo czekać na kolejne współprace – w szybkim tempie nawiązała ją z kompozytorem muzyki symfonicznej i teatralnej – Andrzejem Zaryckim – znanym z około 200 kompozycji do produkcji telewizyjnych, spektakli, a także ze współpracy z wieloma sławnymi polskimi reżyserami. Ewa nie tylko sama pogłębiała swój talent i rozwijała swoje zdolności wokalne, ale była także inspiracją i przykładem dla wielu innych obecnie znanych artystów. Demarczyk od początku kariery otaczała się znakomitymi postaciami ze świata muzyki, to właśnie u jej boku kształcił się i rozwijał nikt inny jak Zbigniew Wodecki.
Niewątpliwie ważnym etapem życia Ewy Demarczyk były lata aktywności w wyżej wspomnianym kabarecie Piwnica pod Baranami. Jednym z założycieli Piwnicy był Krzysztof Penderecki – słynny kompozytor i dyrygent. Miejsce mające skupiać krakowskich studentów, finalnie było miejscem spotkań i wydarzeń artystycznych z udziałem największych artystów w Polsce, m.in. Krzysztofa Komedy – znanego na całym świecie kompozytora i pianisty jazzowego, Marka Grechuty, Tomasza Stańko, Anny Dymnej, Czesława Miłosza. Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte były okresem, gdy powstały najsłynniejsze utwory zespołu, a Ewa była jedną z najsłynniejszych osób w Krakowie. Koncerty Ewy i wystąpienia grupy przyciągały ogromne rzesze ludzi, które dzięki niewątpliwemu talentowi Ewy, zakochiwały się mocno w polskiej scenie kabaretowej i poezji śpiewanej.
Kolejnym sukcesem na koncie wokalistki był longplay pt. „Ewa Demarczyk śpiewa piosenki Zygmunta Koniecznego” wydany przez polską wytwórnię pływową „Muza”. Album odniósł ogromny sukces, uzyskując status złotej płyty. Artystka poza występami na wielkiej scenie muzycznej udzielała się również wokalnie w filmach, między innymi u przedstawiciela nowej fali polskiej kinematografii – Jerzego Skolimowskiego – w psychologicznym obrazie Bariera. Kariera piosenkarki sięgała również poza granice Polski, jej utwory można było usłyszeć w języku francuskim, niemieckim, rosyjskim. W 1974 roku radziecka wytwórnia płytowa Melodia wydała album, zawierający premierowe utwory artystki. Krążek sprzedał się w 17 milionach egzemplarzy.
Po 10 latach intensywnej działalności, w 1972 roku Demarczyk pożegnała się z Piwnicą pod Baranami. Dwa lata po podjęciu tej decyzji, ukazała się jej druga płyta pt. Ewa Demarczyk. 1979 rok był kolejnym udanym w karierze wokalistki, bowiem otrzymała nagrodę specjalną dziennikarzy podczas kolejnego Festiwalu w Opolu. Kolejnym ważnym krokiem w życiu artystki było otwarcie własnego Teatru, w 1986 roku. Niestety, po 14 latach intensywnej działalności z przyczyn formalnych został rozwiązany. Ostatni koncert Ewy Demarczyk odbył się 1999 roku, po 2000 roku oficjalnie piosenkarka wycofała się z życia publicznego.
Nagrody i odznaczenia
Ewa Demarczyk w czasie swojej kariery zdobyła prawie 30 różnych nagród i wyróżnień. Poza nagrodami Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie piosenkarka otrzymała również nagrodę na Światowym Festiwalu Teatralnym w Arezzo, w 1967 roku. Rok 1971 przyniósł jej Złoty Krzyż Zasługi. W 1978 roku otrzymała Nagrodę Miasta Krakowa jako wybitnie zasłużona krakowianka. Rok później zdobyła Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, za wybitne osiągnięcia na polu kultury i sztuki. Jedną z wielu otrzymanych nagród, zasługującą na wyróżnienie jest Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Ostatnią nagrodą otrzymaną przez Ewę Demarczyk był Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, z 2017 roku.
Legenda polskiej sceny kabaretowej odeszła 14 sierpnia 2020 roku w Krakowie [*], we własnym mieszkaniu. Przyczyna zgonu nie została podana do publicznej wiadomości.
Grupa Pogotowie Pogrzebowe
